«Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα του»Εμμανουέλ Καντ. Ζούμε πράγματι στον αιώνα της λογικής ή βιώνουμε καθημερινά την βαρβαρότητα και τον παραλογισμό; Βρισκόμαστε στην εποχή των αξιών ή των απαξιών, της ηθικής ή της ανηθικότητας; Είναι διαμορφωμένοι οι Νόμοι μας σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής και τις ανάγκες της κοινωνίας μας; Μάλλον το αίτημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι καθολική υπόθεση αφού τα ερωτήματα για το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα στη Θεσσαλονίκη που προκάλεσε αποτροπιασμό είναι αναπόφευκτα. Η κοινή γνώμη έμεινε άφωνη αλλά ταυτόχρονα μοιραία και άβουλη στην αντίδραση της. Γιατί δεν αποτρέπονται τέτοιου είδους εγκλήματα όπως αυτό στη Χαριλάου; Μα γιατί η Πολιτεία μας δεν έχει λάβει υπόψη της τις δύο βασικές αρχές της λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Πιο συγκεκριμένα ο σκληρός και αδίστακτος χούλιγκαν στη Θεσσαλονίκη έγινε γνωστό πως είχε εμπλακεί σε συμπλοκές και μαχαιρώματα κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ήτο σεσημασμένος, είχε συλληφθεί το 2019 για οπαδική βία- και άκουσον άκουσον για την υπόθεση αυτή εκκρεμεί δίκη αφού είχε μαχαιρώσει στο μηρό ανήλικο φίλαθλο. Κυκλοφορούσε ελεύθερος βέβαια με βάση την κείμενη νομοθεσία. Να χειροκροτήσουμε τις αρχές μας, να συγχαρούμε την Πολιτεία μας; Ποιες αρχές λοιπόν για την απονομή της Δικαιοσύνης δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν διαχρονικά; Πρώτον με βάση τα κηρύγματα του Διαφωτισμού πάνω στον οποίο στηρίζεται το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Νομικό οικοδόμημα η Δικαιοσύνη πρέπει να ενεργεί ΑΜΕΣΑ/ΣΥΝΤΟΜΑ. Γιατί όσο πιο γρήγορα επιβληθεί η ποινή τόσο πιο στενός θα είναι ο συνειρμός των δύο (αδικήματος-ποινής) στη σκέψη πρώτα-πρώτα του δράστη (σωφρονισμός) και ύστερα των άλλων επίδοξων παραβατικών ατόμων (παραδειγματισμός) για να αποφεύγονται αξιόποινες, εγκληματικές και ειδεχθείς πράξεις. Και βέβαια θα εξυπηρετείται το περί Δικαίου αίσθημα. Αντ’ αυτού ο αδίστακτος χούλιγκαν συνέχισε ακάθεκτος το εγκληματικό του έργο. Φανταζόταν ότι είναι στο απυρόβλητο και φούσκωνε από ηλίθια έπαρση και περιφρόνηση απέναντι στη ζωή. Έβγαινε «παγανιά» σαν τον Χάρο για να ικανοποιήσει τα κτηνώδη ένστικτα του. Ως επιβαλλόμενος «Νταής» είχε εξασφαλίσει και το βιοπορισμό του πουλώντας (!;) προστασία σε νυχτερινά μαγαζιά. Είχε τη βεβαιότητα ότι ούτε θα συλληφθεί αλλά κι’ αν ακόμα συμβεί αυτό δεν θα τιμωρηθεί για τις «θεάρεστες» δραστηριότητες του. Τέτοιου είδους «υπάνθρωποι» αν είχαν την πεποίθηση ότι θα τιμωρηθούν με την ανάλογη ποινή ίσως να είχε αποτραπεί το επόμενο έγκλημα τους.
Αγαπητοί αναγνώστες (Δεύτερη Αρχή της Δικαιοσύνης) το αδίκημα αποτρέπεται πιο αποτελεσματικά μάλλον όταν υπάρχει η βεβαιότητα έστω μιας μικρής ποινής παρά όταν επισείεται η αυστηρότητα αβέβαιης τιμωρίας. Η βεβαιότητα έστω μικρής ποινής ενεργεί συνεπώς πιο πολύ αποτρεπτικά από μια μεγάλη ποινή όταν αυτή θεωρείται μόνο ΠΙΘΑΝΗ. Είναι ανάγκη λοιπόν η Πολιτεία να ξαναδεί το θέμα της λειτουργίας της Δικαιοσύνης και να θεραπεύσει τα κακώς κείμενα τα οποία εικάζω πως δεν οφείλονται στους λειτουργούς της αφού ως εκπαιδευτικός για πάρα πολλές δεκαετίες γνωρίζω ότι αποτελούν βέβαια μαζί με άλλους, τους άριστους αποφοίτους του Εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο ΑΛΚΗΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΘΩΟ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΑΒΕΛΤΗΡΙΑΣ
Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως έχουμε κάνει φοβερό αγώνα από την εποχή των πιθήκων… να φτάσουμε στο Θεό. Στην ιλιγγιώδη αυτή πορεία του γένους μας ξεχάσαμε τον Άνθρωπο και δημιουργήσαμε τέρατα. Τη λύση όμως τη δίνει ο αρχαίος τραγικός ποιητής Σοφοκλής που αναφέρει: «Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίππους συνάντησε τη Σφίγγα/τέρας, και αυτή του έθεσε το αίνιγμα της η απόκριση του ήταν: ο Άνθρωπος.» Τούτη η απλή λέξη σκότωσε το τέρας. Έχουμε, δυστυχώς, πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίπποδα. (Γ. Σεφέρης)
Ιωάννης Χριστόπουλος
Καθηγητής Φιλόλογος
Διευθυντής Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδας με Λυκειακές τάξεις.