Θέλω μια πόλη φιλική για τους κατοίκους της.
Θέλω μια πόλη, που οι άνθρωποι δεν θα κινδυνεύουν να τους πατήσουν τα αυτοκίνητα πάνω… στα πεζοδρόμια. Που οι μπαμπάδες και οι μαμάδες δεν θα χρειάζεται να κινδυνεύουν όταν πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους στα καροτσάκια. Που οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα θα μπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν, όποτε θέλουν, χωρίς να συναντούν μπροστά τους χίλια εμπόδια.
Θέλω μια πόλη που οι οικογένειες θα μπορούν την Κυριακή να πάνε μια βόλτα, θα μπορούν να κάνουν ένα πικ-νικ, θα μπορούν τα παιδιά να παίξουν σε ένα πάρκο, σε μια παιδική χαρά.
Θέλω μια πόλη που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους και δεν θα διαχωρίζει τα παιδιά της σε «δικά μας» και «δικά τους». Να προσφέρει θέσεις εργασίες, για να μην χρειάζεται να λείπουν οι κάτοικοί της όλη μέρα, «εσωτερικοί μετανάστες» σε άλλες πόλεις, για να πηγαίνουν στις δουλειές τους.
Θέλω μια πόλη που δεν θα χρειάζεται να κλείνω τη μύτη μου όταν περνάω μπροστά από υπόνομο ή από τους κάδους απορριμμάτων. Που οι βρύσες του σπιτιού μου θα τρέχουν συνέχεια καθαρό νερό, χωρίς να τρομάζω κάθε φορά που ανοίγω τους λογαριασμούς των δημοτικών τελών.
Θέλω μια πόλη που θα έχει σχολές Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Νοσοκομείο, Δημόσιες Υπηρεσίες. Που θα μου κρατά συντροφιά το «ζωντανό» πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού της. Που θα μπορώ να δανειστώ ένα βιβλίο από τη δανειστική βιβλιοθήκη της, που θα μπορώ να επισκεφτώ τα μουσεία της, που θα «εξάγει» τις τέχνες και τον πολιτισμό που παράγει και δεν θα είναι απλά δέκτης των περιπλανώμενων θερινών «μπουλουκιών».
Θέλω μια πόλη που θα προσφέρει ανοιχτές, δωρεάν και ποιοτικές δραστηριότητες (αθλητικές, πολιτιστικές, καλλιτεχνικές κλπ) σε μικρούς και μεγάλους.
Θέλω να ζω σε μια πόλη που… θα λέω υπερήφανος το όνομά της όταν βρίσκομαι σε άλλες πόλεις.
Θέλω την πόλη των παιδικών μου χρόνων, τότε που οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Τότε που η πόλη μου, είχε όλα τα παραπάνω!
Μήπως τελικά… ζητάω πολλά;
Στάθης Πουλιάσης