Έτσι όπως πάει η προεκλογική περίοδος, οι πολίτες θα βρίσκονται σε συνεχή σύγχυση. Οι αψιμαχίες και οι διαιρέσεις εντοπίζονται στο 2015 και στην πρώτη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία κατέληξε στο δημοψήφισμα στην υπογραφή νέου μνημονίου και τελικά σε νέες εκλογές.
Φαίνεται οτι υπάρχει ένα συλλογικό τραύμα το οποίο κλείνει κατά καιρούς από την αδυσώπητη συνεχή ροή γεγονότων, την πραγματικότητα που ζούμε, όμως μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από πολιτικά τρικ και ενεργοποιείται βγάζοντας πόνο και συλλογική παράνοια. Και αυτό γιατί δεν έχει αναλυθεί, επουλωθεί και διερευνηθεί διεξοδικά έτσι ώστε ο δημόσιος διάλογος να βοηθήσει στο ξεπέρασμα της κρίσης του 2015.
Εδώ μπαίνουν οι κομματικές σκοπιμότητες. Δεν βοηθάει πολλά κόμματα, ιδεολογίες και ατομικές σταδιοδρομίες, η επίλυση του θέματος μέσα από έναν ουσιαστικό, αποτελεσματικό διάλογο προς ασφαλή συμπεράσματα. Όσο πιο πίσω δημοκρατικά είναι μία χώρα, με χωρίς κοινωνία των πολιτών και εκτεταμένη θεσμική αυτονομία (Βλέπε Καστοριάδη) τόσο θα μένουν αναπάντητα πολλά τραγικά γεγονότα. Θα μένουν εκκρεμότητες και θα βαρύνουν δηλητηριάζοντας το δημόσιο χώρο. Τα Τέμπη, οι υποκλοπές, τα σκάνδαλα, αλλά και τα μεγάλα εθνικά θέματα είναι μερικές τέτοιες πληγές στην Ελλάδα.
Στις ΗΠΑ η γενοκτονία των Ιθαγενών, ο ρατσισμός, η οπλοφορία, στις σκανδιναβικές χώρες η συνεργασία με τους Ναζί, στη Ρωσία το 1989 αλλά και σε χώρους ιδεολογικούς πολλά θέματα δεν φτάνουν σε πλήρη ανάλυση. Ούτε στα Κομμουνιστικά, Σοσιαλιστικά, ούτε στα Φιλελεύθερα, δεξιά κόμματα στον κόσμο. Φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις κοινωνιών που προχωράνε. Εξελίσσονται. Όπως η Γερμανική κοινωνία μετά το 1945. Όπως τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετά το 1952. Τέτοιες καμπές βοηθούν κόμματα και πολίτες να προοδεύουν.
Αν επικρατούν δυνάμεις “κουκουλώματος” “δεν είναι ώρα τώρα” κλπ τότε αρχίζουν οι σκοπιμότητες να επικρατούν, δημιουργούνται στρώματα ψεύδους ή στην καλύτερη ψευδοαναλύσεων και φτάνουμε σε παγιωμένες πρακτικές με στερεότυπα και συμπεριφορές. Από εκεί και πέρα είναι δύσκολη η ρήξη και το “σπάσιμο” του στρώματος που κρατάει ζωντανή την κοινωνική πληγή. Και φτάνουμε στις εκλογές του 2023.
Η Νέα Δημοκρατία επιμένει στη διακυβέρνηση 2015-2019 με την πληγή του 2015 και ως συνομιλητή το Μέρα25. Βοηθάει το Βαρουφάκη η δημοσιότητα και φέρνει σε δύσκολη θέση πρώην συντρόφους στο ΣΥΡΙΖΑ και περιχαρακώνει το αφήγημα της σύμπραξης (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΜΕΡΑ25). Τι καλύτερο για τους πρακτικά ανώτερους επικοινωνιολόγους της Νέας Δημοκρατίας; Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στα Τέμπη, στις υποκλοπές και στην ακρίβεια χρησιμοποιώντας περισσότερο συνθήματα που ξυπνούν το “Αντιδεξιό” ή “Αντιμητσοτακικό” μένος. Η στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του 1980. Ποιος θα κερδίσει;
Αν δεν γίνει κάποιο γεγονός (Τέμπη, υπόθεση Γεωργούλη, κάποιο σκάνδαλο) τότε η συνθηματολογία θα φέρει τα 2 κόμματα σε υψηλές συσπειρώσεις και ουσιαστικά την τελευταία εβδομάδα θα έχουμε το νικητή με τόση μεγάλη αποχή. Η τυχαιότητα όμως δεν θα αφήσει έτσι εύκολα τα πράγματα να εξελιχθούν. Θα υπάρξουν “ατυχή” γεγονότα. Και είτε θα σπρώξει το ένα κόμμα είτε το άλλο.
Πώς αλλάζει το πολιτικό σκηνικό; Συζητώντας για προγράμματα. Ποιος έχει σοβαρές και κοινωνικές συμμαχίες για την Ελλάδα τα επόμενα 4 χρόνια. Και εδώ προσμένουμε να γίνει σοβαρός και ουσιαστικός διάλογος τις μέρες που απομένουν. Ειδικά όχι γενικά. Συγκεκριμένα όχι αφηρημένα. Για παράδειγμα στην Ηλεία στη Δημόσια Υγεία. Είναι δυνατόν να βγαίνουν υποψήφιοι Βουλευτές που κατόπιν ενεργειών τους να λένε οτι φέρνουν γιατρούς, όταν τα 3 νοσοκομεία του νομού έχουν χάσει πάνω από 25 Ιατρούς την τελευταία 4ετία; Όταν τα κονδύλια ήταν άφθονα και υπήρχαν τρομερές προϋποθέσεις να ενισχυθεί ουσιαστικά τουλάχιστον το κεντρικό νοσοκομείο του Πύργου; Γιατί τέτοια ώρα, τέτοια λόγια; Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο οι πολίτες της Ηλείας να πιστεύουν συνθήματα για τη Δημόσια Υγεία. Απαράδεκτο. Η πληγή παραμένει ανοικτή.